1)     Op welke manier gaat VWS de verpleegkundigen en verzorgenden beschermen tegen werkgevers die gewoon doorgaan met het invoeren van de regieverpleegkundige?

2)     Hoe heeft de beoordeling van de inservice-opleidingen verpleegkunde eruit gezien?

Het antwoord op 1) is, kort samengevat: Niet. De contactpersoon gaat er van uit dat werkgevers en werknemers het samen oplossen.

Het antwoord op 2) is, kort samengevat: de archieven zijn niet volledig. Met andere woorden: er is geen beoordeling te vinden.

We krijgen geen bescherming; het is voor de mensen daar nog niet helemaal duidelijk hoe de dagelijkse realiteit voor velen van ons in elkaar zit., en ondertussen wordt een groot deel van onze collega’s op een MBO niveau gezet terwijl ze vaak op HBO functies werken.

En dat zonder aanwijsbare onderbouwing

En dat in deze tijden van evidence based werken

In deze tijden van gebrek aan verpleegkundigen

Ik moest dat even laten bezinken.

Wil je de precieze reactie van VWS lezen? Dat kan hier. Ik werd in de email uitgenodigd voor een gesprek; dat klinkt goed, maar eigenlijk zijn de antwoorden superduidelijk, dus wat valt er dan nog te bespreken? (mijn hele antwoord lees je hier als je wilt). Vandaag las ik het verslag over het laatste overleg tussen de partijen in de nasleep van Wet BIG II. Super positief dat de visie van verschillende partijen bijdraait. En toch: waar ik persoonlijk van schrik is dat niemand de werkgevers aan gaat spreken. Zelfs de overkoepelende werkgeverskoepel BoZ niet. V&VN blijft twijfelen en durft zelfs nog niet voor ene visie te gaan staan. Daadkracht mist duidelijk.

En ik vind het nogal wat: onze schaarse collega’s zijn zonder blikken of blozen weggezet als ‘niet goed genoeg’, en daar wordt met geen woord over gerept.

Geen woord.

Terwijl het gewoon doorgaat bij veel organisaties.

Opvallend, in onze maatschappij waar beleidsmakers de mond vol hebben over verantwoordelijkheid nemen. Maar goed, dat maakt de situatie niet anders, en huilie-huilie doen heeft ook geen zin. Beter helder zijn naar onszelf:

We staan er alleen voor.

Zoals ook de strijd om Wet BIG II en de CAO’s weer bleek, wordt er alleen geluisterd als je zelf grenzen stelt. Laten we die koe maar gewoon bij de horens vatten en kijken wat we zelf kunnen doen, want één ding is zeker: als we niks zeggen, gaat het gewoon door.

Het gaat ook niet alleen om de inservice-collega’s, hè. Het gaat om ons allemaal, want naast het feit dat mensen hun taken niet meer kunnen doen, schuiven die beperkingen ook nog eens op: het MBO profiel vertoont bizar veel overeenkomsten met het profiel van de verzorgende, en als die taken moeten afstaan, dan krijgen de helpenden ook een nieuw afgeschaald pakket. Het maakt het werk minder aantrekkelijk èn brengt veel risico’s met zich mee voor lager inschalen op korte en langere termijn. Het gaat ons echt allemaal aan. Zelfs nu al zijn collega’s door deze ontwikkelingen aan het uitstromen. En ook een HBO opleiding is geen garantie. Ook HBO-ers zijn niet overal welkom als hun diploma verouderd is. Soms is je diploma al te oud als je in 2015 afstudeerde (dat is nog geen 5 jaar geleden!). Laten we onszelf niks wijsmaken: als we niks doen, is over 5 jaar een diploma uit 2020 ook te oud.

In onze wereld moet je voor jezelf opkomen. Punt is alleen: velen van ons zitten klem. We worden chronisch overvraagd en onderbetaald, en vaak zijn we ook nog mantelzorger. Na alle acties zijn onze tijd en energie wel een beetje op, nietwaar? Dus alsmaar de boel plat blijven leggen is eigenlijk geen optie.

Nou heb ik me de afgelopen 30 jaar gespecialiseerd in het effectief laten horen van je stem. Juist voor mensen die volkomen klem zitten en nul energie hebben, dus ik zie nog mogelijkheden. En dat begint bij duidelijk zijn over wat je nodig hebt. Wij hebben hulp nodig, en hoe duidelijker en meer van ons zich uitspreken, hoe krachtiger het signaal. Laten we dus daar beginnen. En dan gewoon maar één stap tegelijk; dan komen we vanzelf ergens uit.

Nou is er een commissie ingesteld die zich speciaal bezig houdt met het beperken van het tekort aan onze collega’s; de commissie Werken in de zorg. Ongetwijfeld willen zij alles op alles zetten om zoveel mogelijk collega’s te behouden.

Ik ga het ze vragen; doe je mee?

Vergeet niet: met hoe meer we zijn, hoe krachtiger het signaal. En het is heel simpel; een emailtje is genoeg. Geen heftige acties of grote barricades; gewoon een duidelijke vraag. Als je wilt mag je dit voorbeeld gebruiken (maar hoeft niet).

Als je angst hebt voor de gevolgen, dan kun je de email anoniem schrijven, eventueel met een verwijzing naar het onderzoek van RTL over de angstcultuur in zorgorganisaties (zie ook dit voorbeeld). Je kunt in een paar minuten een heel veilig (anoniem) account maken bij protonmail als je wilt. Je moet wel een ander email opgeven, maar protonmail is het enige dat ik ken waar je gegevens echt 100% beschermd zijn, dus als je een andere naam gebruikt kan niemand erachter komen wie jij bent. Het is belangrijk om onze stem te laten klinken, ook als eerst nog niemand luistert. Laten we samen stappen zetten om ons prachtige vak te redden.

En weet dit: Jij staat niet alleen! Ik ging je voor. We doen het samen; jij en ik; één stap tegelijk. Wat er ook gebeurt: je hoeft het niet alleen te doen. Ik ben bij je, en wie weet hoeveel anderen nog meer!? 😊

Ben jij iemand die de moed bijeenraapt en een mail stuurt? Dankjewel, uit de grond van mijn hart naar de jouwe; voor het feit dat je mij niet alleen laat staan.

Dankjewel voor de moed om jouw stem te laten klinken, op welke  manier dan ook, waar dan ook, hoe dan ook ❤

Vergeet nooit hoe waardevol je bent.

Wij verpleegkundigen, verzorgenden en helpenden, zijn de zuilen van de zorg. En #wijwillenblijven

Ben je geen verpleegkundige, verzorgende of helpende en wil je tòch wat doen? Ook jouw stemt helpt natuurlijk! De zorg is van ons allemaal, dus ook van jou. Als je wilt kun je dit voorbeeld gebruiken.

Maartje Goverde
Verpleegkundige en bestuurder GGZ

Verpleegkundige, coach, trainer en auteur van ‘Interactiekracht - gezond gedrag en eigen regie in psychiatrie en jeugdzorg’.